Liczba zabiegów wtórnych (poprawek po przebytej operacji) rhinoplastyki stale rośnie. Pełne zrozumienie złożonej anatomii nosa w połączeniu z możliwościami operacyjnymi, które uwzględniają długoterminowe konsekwencje, są warunkiem zrozumienia, dlaczego występują komplikacje. W publikacjach podawany jest odsetek operacji poprawkowych nosa 5-18%. Prawdopodobieństwo komplikacji zależy między innymi od selekcji pacjentów, kwalifikacji i doświadczenia chirurga i stanu początkowego. Spośród pacjentów zgłaszających się do operacji poprawkowej 50% ma jedną deformację, 30% ma dwie deformacje, a 20% ma problemy w trzech lub więcej obszarach.
Większość pacjentów życzących sobie poprawki po operacji nosa ma problemy z dolną jedną trzecią nosa, tj. z koniuszkiem nosa. Najczęstsze problemy to:
Problemy górnej części nosa (tzw. open roof, nierówności kostne) występują z następujących powodów:
Problemy i ich leczenie:
Problemy w środkowej części nosa (polly beak deformity = nos papuzi, zbyt wąska wewnętrzna klapa nosowa lub jej zapadnięcie, nos siodełkowaty) powstają np. przez:
Problemy i ich leczenie:
Problemy w dolnej części nosa (opadający koniuszek nosa, szeroki koniuszek nosa, zwisający słupek) spowodowane:
Problem i leczenie:
Operacje poprawkowe nosa stały się odrębną dziedziną w obrębie chirurgii nosa. Chirurg stawia czoła nie tylko zbliznowaceniom uprzednio operowanej tkanki, musi brać pod uwagę aspekty funkcjonalne i estetyczne, ale także uwzględnić szczególną sytuację psychologiczną pacjenta i jego rodziny.
Pacjenci po nieudanych operacjach przeżywają traumę oraz, co można zrozumieć, są nadwrażliwi. Lekarz musi być przygotowany nie tylko na specjalne chirurgiczne aspekty takiej operacji, ale także musi zapewnienić wsparcie psychologiczne. Czas oczekiwania na całkowite ustąpienie obrzęku i końcowy wynik operacji może wynieść niekiedy 3 lata i powinien być dokładnie omówiony z pacjentem, aby dokładnie wiedział czego i kiedy może oczekiwać.
Tym ważniejsze jest, aby przed operacją poprawkową oczekiwania pacjenta były realistyczne. Symulacja komputerowa jest niezbędnym narzędziem do osiągnięcia tego celu. Morphing cyfrowy (symulacja komputerowa) pomaga uzyskać konsensus estetycznych życzeń pacjentów z możliwościami, które są faktycznie do zrealizowania przez chirurga.
Dokładne badanie pacjentów jest podstawą diagnozy zaburzenia oddychania:
w zależności od sytuacji mogą być konieczne następujące badania dodatkowe:
Funkcjonalne aspekty rhinoplastyki obejmują skrzywienie przegrody nosowej, zapadnięcie wewnętrznej klapy nosa, przerost małżowin (powiększenie), perforacje przegrody nosowej i zrosty błony śluzowej (synechie). Użycie spreader graftas (małe szyny z chrząstki pobranej z przegrody nosowej są wkładane między przegrodę nosową a chrząstkę trójkątną po usunięciu garba nosa) w celu otwarcia zbyt wąskiej klapy nosowej, polepszyło w ostatnich 20 lat wyniki czynnościowe po operacjach nosa.